اشعار

دستِ ما می‌گـیرد و بالا و بالا می‌کشد            هر گنه‌کارِ بدی را سمتِ طوبا می‌کشد

می‌رباید دل به یک گوشه نگاهی از گدا            بـاز هم افـسارِ ما را دستِ آقا می‌کـشد

کیست این معنای جود و بخشش و مردانگی            نازِ الطـافِ بلـندش، موجِ دریـا می‌کشد

او معـزّالمومنین‌ست و کـریم ابن کریم            سائـل افـتاده از پا را چه زیـبا می‌کشد

این کشش‌ها زندگی بخشیده بر هر ناامید            گرچه بد می‌بیند از عبدِ خود، اما می‌کشد

گریه‌کن را می‌پذیرد بینِ آغوش و سپس            تا درِ کـاشـانۀ بـانـوی عـظـما می‌کـشد

هرکسی عبدالحـسن شد مطمئنم عاقبت            نـازِ او را مـادرِ سادات زهـرا می‌کشد

بعدِ مـولانا امـیـرالمـومـنـین باشد امـام            هر ولایت پیشه را در پای مولا می‌کشد

با کریمان کارها سهل است و آسان ای رفیق            مجتبی بر خوانِ خود با یک بفرما می‌کشد

بی‌تو می‌مـاند فـقط رنج عـبادت‌هـایشان           بی‌اطاعت از تو بیهوده‌ست طاعت‌هایشان

حرف‌ها در سینه داری و نداری محرمی           مردها در سـینه می‌ماند شکـایت‌هایشان

سکه‌ها، سردار‌ها را چون غلامی می‌خرند           وه در آن بازار، پائین بود قـیمت‌هایشان

خون دل از سرزنش‌ها می‌خوری و می‌خورد           بر دل آئـیـنـه‌ات سنـگ مـلامـت‌هـایشان

ای امیر صف‌شکن! صفین به خود لرزیده است           پیش شمشیر تو پوشالی‌ست هیبت‌هایشان

بر تن دشمن به جز پیراهن نیرنگ نیست           نیستی یک لحظه غافل از سیاست‌هایشان

شانـه‌هـایت کم نیـاوردنـد زیـر بـار درد           خم نخواهد کرد پشتت را خیانت‌هایشان

خار‌ها رفته‌ست در چشم حقـیقـت‌بینِ تو           کوچه‌ها شرمنده از دست جسارت‌هایشان

انتظـار تـیـز تیـغ مـا به پـایـان می‌رسـد            تـازه آن دم هست آغاز مصیبت‌هایشان

صبح ازل طلوعش با طلعت حسن بود            وَالشَّمْسِ وَ ضُحَاهَا در صورت حسن بود

یک ذرّه خاک او ماند ما را درست کردند            گویا که خلفت ما از خلقت حسن بود

بابا همیشه می‌گفت دیدی خدا کریم است؟!            نانی که خوردی امشب از برکت حسن بود

هرجا حسین قدم زد دنبال مجتبی بود            شخصاً حسین محو شخصیت حسن بود

با دوستان محبّت با دشمنان مروّت            این خُلق در یکی بود او حضرت حسن بود

یک گوشه چشم کرد و شش گوشه را بنا کرد            کرببلا محـیطش تا تربت حسن بود

صد سال اشک آدم یک گریۀ شبش بود            صدسال صبر ایوب یک ساعت حسن بود

در کوچه پیش رویش کشتند مادرش را            فریاد ازین زمانه این قسمت حسن بود

دو جــلـوۀ ابـدی از درخـشـشـی ازلـی            به خُلق و خو، دو محمد؛ به رنگ و بو دو علی

دو آسمان که زمین ممـلو از ارادتشان            دوشـنـبـه‌های جـهـان تـشـنۀ زیارتشان

چگونه باید از این وصف جاودانه نوشت            دو سرو باغ بهشت‌اند خوش به حال بهشت

دو سـر گـذاشـتـه بر شانـه‌های پیغـمبر            و در مـبــاهـلـه اَبـنـائـنــای پـیـغـمـبــر

به عزّت و عـظمت داده‌اند نام و نشان            دو باوقار که خون علی‌ست در رگشان

نـگـاه روشـنـشــان آیـه آیـه اَلـرَّحـمـان            و در تـلاقـی بحـرین لـؤلـؤ و مـرجـان

چگونه سر نگذارد جهان به محضرشان            که مهربانِ خـدا، فـاطـمه‌ست مادرشان

به یک نگاه هزاران کـمـیت می‌سازند            دو مصرع‌اند که یک شاه‌بیت می‌سازند

سلوک هر دو برادر میان یک راه است            مـسـیر روشـنـشـان قُـربةً اِلی الله است

اگر شـتـاب کـنـنـد و اگر درنگ کـنـند            اگر که صلح کنند و اگر که جنگ کنند

به یک نماز شبیه است عمر این دو امام            که گاه وقت قعود است و گاه وقت قیام

در اوج غربت و غیرت یکی‌ست یاورشان            دو مقتدا دو برادر، که صبر خواهرشان

برای خواهر حیرت‌زده چه سخت گذشت            غمی که خورده گره با دو تشت، آه دو تشت

یکی که خون جگر داده است زینب را            مـیان غـربت خـانه شـکـست زینب را

یکی که؛ آه چه می‌گویم، آه بزم شراب            و خـیـزران و دل زینب و نگـاه رباب

شکـر خـدا با یا حسین‌جان و حـسن‌جان           روضه شده برپا، حسین‌جان و حسن‌جان

فــرش حــســیـنـــه شــده بــال مـلائـک           ذکر فـرشـته‌ها حـسین‌جان و حـسن‌جان

بـر ســر در قـلـب تـــمــام مـا نــوشـتـه           لا حُـبّـُکَ اِلا حـسیـن‌جـان و حسـن‌جـان

در هر دو عالم هم بگردی نیست هرگز           ذکری چنین زیبا، حسین‌جان و حسن‌جان

هـر جـا حــسـیـنـیـه شـده فـرقـی نـدارد           دم می‌دهد زهرا حسین‌جان و حسن‌جان

عـبدالـحـسـین هستـیم و عـبد مـجـتـبائیم           دل می‌برد از ما حسین‌جان و حسن‌جان

دل شد حـرم احـساس تـنهـایی نـکـردیم           داده به ما گرما حسین جان و حسن جان

گـریـه بـرای هـر کـسی مـکـروه بـاشـد           جز گریه بر اینها، حسین‌جان و حسن‌جان

از دسـت‌هـای فــاطـمـه بـایـد بـگـیـریـد           کرب‌و بلا را با حسین‌جان و حسن‌جان

هـنـوز راه نـدارد کـسـی به عـالـم تـو            نسـیـم هم نـرسـیده به درک پـرچـم تو

نسیم پنجـرۀ وحی! صبح زود بهـشت!            «اذا تـنـفـسِ» بـاران هـوای شبـنـم تو

تو در نمازی و چون گوشواره می‌لرزد            شکوه عرش خـدا، شانه‌های محکم تو

به رمز و راز سلیمان چگونه پی ببرم؟            بـه راز «عِـزّةُ للّه» نــقـش خــاتـم تـو

من از تو هیچ به غیر از همین نفهمیدم            که میهمان همه مائیم و میزبان همه تو

تو کربلای سکوتی و چارده قرن است            نـشـسـتـه‌ایـم سـر ســفــرۀ مُـحــرم تـو

هوای روضه نـدارم ولی کسی انگـار            مـیان دفـتـر من می‌نـویـسـد از غـم تو

گـریز می‌زند از مـاتـمت به عـاشـورا            گـریـز می‌زنـد از کـربـلا به مـاتـم تو
فقط نه دست زمین دور مانده از حرمت            نـسـیم هم نـرسیـده به درک پـرچـم تو

نان می‌خـوریم ما به حساب کریم‌ها            سـائل شـدیم ز عهـد و زمان قـدیم‌ها

ایل و تـبارتان همگی مونس من اند            هــمـدم گـرفــتـه‌ام ز تـبـار نـدیـم‌هـا

دستی بکش به روی سر ما که در جهان            چـشم انتـظار دست تو مانـده یتـیم‌ها

راهی به جز شما به هدایت نمی‌رسد            ای مـعـنـی کـمـال هـمه مـسـتـقـیم‌ها

اذن نزول حضرت باران نگاه توست            دارد طـراوت از تو تـمـام نـسـیـم‌ها

تو آمدی و حُسن جهان شد فقط حسن            افـتــاد نـرخ کـار تــمــام کــریــم‌هـا

هر گوشه گوشه خاک زمین یادگارها            داریـم از تو قـاسـم و عـبدالعـظیم‌ها

ای به آقـایـی مـلـقّـب، یامـُـعزّالمـؤمنین            نـامِ تو ذکـرِ مـجـرّب، یامُعـزّالمـؤمنین

نـزدِ سائل‌ها کـریم و در هیاهـویِ نبرد            از جـنم هـستی لـبالـب، یامُعـزّالمؤمنین

محضِ یاری دادنت حق می‌کند لشکرکِشی            می‌نشـینی تا به مَرکب، یامُعزّالمؤمنین

با غضب ابرو گره کردی جمل شد تار و مار            دشـمنت افـتاد در تب، یامُعـزّالمـؤمنین

خوش درخشیدی! علی احسنت گفت و در دلش            یادِ خیبر بود و مرحب، یامُعزّالمؤمنین

صلح تو اوجِ بصیرت بود و سر تا پا قیام            صبرِ تو نـاجیِ مذهـب، یامُعزّالمؤمنین

شک ندارم پیش از هر خطبه‌های خود حسین            گـفته در آغـازِ مطـلب، یامُعـزّالمؤمنین

ضربۀ شمشیرِ قاسم شد کُشنده، چون بر آن            حک شده با دست زینب، یامُعزّالمؤمنین!

من کـربـلا که می‌روم یـاد تو هـسـتم            یـاد حـرم با آن ضـریـحی که نـداری

اینجا، نـشد؛ مفـهـوم و معـنایی ندارد            از بس که آقا هـستی و پر اعـتـباری

در خواب می‌بینم شبی پیش تو هستم            یک عکس دارم با ضریحت یادگاری

روزی برای تو حـرم خواهم بنا کرد            گنبد طلا، صحن و رواق آئیـنه‌کاری

از کـودکـی ایـن آرزوی مــادرم بـود            یک شب شوم خادم به صحنت افتخاری

اصـلاً غــلام و نـوکـر دربـار تـو نـه            باشم به روی قـبـر خـاکی‌ات غـباری

نام تو را می‌گویم و دست خودم نیست            شـرمــنـده‌ام از گـریـۀ بـی‌اخـتـیـاری

با اذن خداوند که رحـمان و رحیم است            رفـتـیـم در خـانـۀ مـردی که کریم است

در باز شد و عـطـر پیـمـبر به هوا رفت            فهمید بهشتی است که سرشار نسیم است

برخـورد کـریـمانه چنان بود که فهـمـید            معـبود ازل در دل این خانه مـقـیم است

جبریل در این خانۀ پُر نـور غلام است            رضوان در این صحنه پُر آئینه ندیم است

گـفـتند مسیحای زمین غـیر حسن نیست            این عهد الست عهد ازل عهد قدیم است

حالا بـنـشـیـنـیـد و ببـیـنـید در این خاک            چه رایحه و عطر و چه بو و چه نسیم است

وقتی که به نام پـدرت سـفـره کنی پهـن            بی‌غصه‌ترین غصه فقط غصۀ نان است

در صلح تو جنگیست که در صلح کسی نیست            سهـمیـۀ شمـشیـر تو دست پـسران است

هـوای خانۀ دل با وجود تو عـالی‌ست            نفس بکش که هوا با تو غرق خوشحالی‌ست

مـرا خــدا بـه هــوای تـو آفــریــد آقــا            غـلامی سر کوی تو نیک اقـبـالی‌ست

قنوت هرشب من رنگ آسمان نگرفت            دعای ناقص من مثل کـودک لالی‌ست

که الـتـماس بهـشـت از نگاهـتان دارد            که در هوای تو محکوم بی‌پر و بالی‌ست

زمان کـنار تو خـیلی سـریع می‌گـذرد            ولی بدون تو هر ثانیه خودش سالی‌ست

سپـاه چـشم تو با یک نگـاه فـتحـم کرد            قـلـمـرو دل من سـرزمین اِشغـالی‌ست

حضور حُسن تو را دیدم و غـزل گفتم            طلوع چشم تماشایی‌ات عجب فالی‌ست

مـیــان مـجـلـس تـو ای بـرادر زیـنـب            مدافعان حرم جایشان چقـدر خالی‌ست

حَسن نـوشـتم و دیدم کـریم می‌خـوانند            کـتاب لطف تو را از قـدیم می‌خـوانند

ایل و تـبـار تو هـمه از سـفـره‌دارها            ایل و تـبار ما همه از ریـزه‌خـوارها

ایل و تبارت از همه خلق برتر است            قربان خـانـواده‌ات همه ایل و تبارها

درحال گردش است به امر تو کائنات            در حــلـقـه تــوأنـد ولایـت ‌مــدارهــا

اخلاص با ولای تو سنجـیده می‌شود            میـزان عـشق توست ملاک عـیارها

روزی که می‌کشید خدا نقش خلق را            طـرح شـمایـل تو شد از شـاهکـارها

بـاید نشـسـت مـنـتـظـر دیـدن رخـت            بـایـد نــیــاز کـرد بـه نـاز نـگــارهـا

مشتاق خاک‌بوسی پای تو چشم ماست            پایان بـده به غـصه چـشـم‌انـتـظارها

ای سبزپـوش فاطمه با خاک پای تو            سـر سبـز می‌شـود همۀ شـوره‌زارها

اموال خویش را همگی وقف کرده‌ای            یک بار نه، دو بار نه و بلکـه بارها

از اینکه تو پیاده سوی مکه می‌روی            مـبـهـوت می‌شـونـد تـمـام ســوارهـا

با دست پر به خانه خود بازگـشته‌اند            هـر وقـت رو زدنـد به تو وامـدارها

وقـت نـبـرد کار هـمـه زار می‌شـود            جولان دهی اگر که تو در کارزارها

تا که دم حسین و حسن همدم علی‌است            دیگر چه حـاجـتی به دم ذوالفـقـارها

از شهـرهای دور به شهـر تو آمـدند            پـیـچـیـده شهـرت کـرمت در دیارها

در خـانـه کــریـم گـدا مـعـتـبـر شـود            داریـم از گــدایـی تـو اعــتــبــارهــا

ما نیز هم‌نشین تو یک روز می‌شویم            بـر دامـنت اگـر بـنـشـیـنـد غـبــارهـا

چشم حـسودهای تو را کـور می‌کنیم            از این جهـت به کار می‌آیـنـد خارها

بر وعده جزامی و تو غبطه می‌خوریم            روزی مـا نـمی‌شـود از این قـرارها

از بـاده‌هـای سـاقـی کـوثـر به ما بده            فکـری بکن به حال خراب خـمارها

ای رنج دیـده! رنگ سـفـید محاسنت            دارد حـکـایـت از سـتـم روزگـارهـا

دست معـاویه به تو هرگز نمی‌رسید            از تو جـدا نـمی‌شد اگر دست یـارها

در شأن اهل بیت قـبـور بـقـیع نیست            بـایـد ضـریح ساخـت برای مـزارها

نـا امـیـدی نـبـود نـزد گــدایـان حـسـن            دست ما را بـرسـانـیـد به دامـان حسن
نشنیده است کسی خواهش روزی از ما            می‌رسد روزی ما صبح و شب از خوان حسن

حاجتم نیست در این شهر به احسان کسی            عـادتـم داده خـداونـد به احـسـان حـسن

نشکند گوشه‌ای از نان کسی را همه عمر            آنکه یک روز نمک گیر شد از نان حسن
بنـویـسید جذامی زمین خـورده نشـست            سر یک سفـره کـنار لـب خـندان حسن
حُسن رفتار چنان داشت که از رحمت او            مرد شامی شده یکباره غزل خوان حسن
حرف او را نخریدند سپاهش غم نیست            آمده خیل مـلک گوش به فـرمان حسن
سفرایش همه رفتند و یکی بازنگـشتت            در عوض این همه نوکر همه قربان حسن
و بـدانـند هـمه کـوفه صفـت‌های زمان            که فـروشی نـبود عـشق مـحـبّان حسن
می‌رسد صبح ظهوری که بنا خواهد شد            مثل ایـوان نجـف گـنـبد و ایـوان حسن

مـن زائـر نـگــاه تــوأم از دیــار دور            آن ذرّه‌ام کـه آمـده تـا پـیـشـگــاه نــور

در نام تو چه حس غریبی نهفـته است            در نام تو چه خاطره‌ها می‌شود مرور

آقـا غـریب هـسـتی و وقـت سـرودنت            حسی غریب در دل من می‌کند ظهور

من هم غـریب مثل تو یا أيها الغـریب            من کی صبور مثل تو یا أيها الصّبور

بـا تـو چـقـدر مـاهـیـتـم فـرق مـی‌کـنـد            مانند ایـسـتـادن شب در حـضور نـور

در پـیـشـگــاه آیــنــه مــرد مــقــرّبــی            تو بـضـعـة الـرسولی و ریحـانة النـبی

ای نـور روشـنـای دل و خـانـهٔ نــبـی            ای جـایـگـاه عــرشـی تـو شـانـهٔ نـبـی

روح تو آسمان نه که هفت آسمان کم است            نور تو ابتدای جهان، روح عـالم است

از قـلـب تـو نـدیــده‌ام آقــا رحــیــم‌تـر            از بخـشـش و کـرامت دستت کـریم‌تر

حاتم به دست بخشش تو بوسه‌ها زده است            نـزد فـقـیـر بر لـب تو نه نـیـامده است

سنـگ صبـور، مـأمـن غـم‌ها و دردها            ای خـانـه‌ات پـنـاه هـمـه کـوچـه‌گردها

صلحت حماسه‌ای‌ست که با روضه توأم است            صلحـت چـقـدر آیـنـه‌دار مـحـرم است

باید شناخت صبـر و شـکـیـبایی تو را            باید گـریـست یک دهـه تـنهـایی تو را

در لحظه لحظه زندگی تو غم است، آه            غـربت همیـشه با دل تو توأم است، آه

هر لحظهٔ تو بوده نشان از غـریبی‌ات            وای از غم دل تو، امان از غریبی‌ات

هر روز شهر بر غمت افزود وای من            دشـنام بـود و نـام عـلـی بـود وای من

عمری غریب بوده ولی صبر کرده‌ای            مانـند لحـظه‌های عـلی صبر کـرده‌ای

کـسی که با ادب و بـاوقـار می‌بـخـشد            فـقـط بـه خـاطـر پـرودگـار می‌بـخـشد

کریم فکر حساب و کتاب بخشش نیست            به رسـم اهل کـرم بی‌شـمار می‌بخـشد

به اسـم و رسـم تـوجه نمی‌کـند هرگـز            بـه آشـنـا و غـریـب دیـار مـی‌بـخـشـد

بـرای ایـنکه شـود حـفـظ آبـروی گـدا            بدون منّت و بی‌نـنگ و عار می‌بخشد

تـمـام زنـدگـی مـن فــدای مــردی کـه            تـمـام زنـدگی‌اش را سه بار می‌بخـشد

مقابل بدی و طعنه پاسخش خنده است            سـکـوت کـرده و آئـیـنه‌وار می‌بخـشـد

به این دلیل غلام حسن خودش آقاست            که گل همیشه به خار اعتبار می‌بخشد

ازآن که عادتش احسان، سجیه‌اش کرم است            عجـیب نیست که بی‌اخـتـیار می‌بخشد

چرا که او پسر ارشد همان مردی‌ست            که بـین مـعـرکـۀ کـارزار مـی‌بـخـشـد

که بـین معـرکۀ کارزار از سر لطـف            به دشمن سر خود ذوالـفـقـار می‌بخشد

بجز علی که به هنگام جنگ بخشیده است            کدام شـیر به وقـت شـکـار می‌بخـشد؟

همیشه موقع بخشش که می‌شود این مرد            به رسم فاطمه اول به «جار» می‌بخشد

برادرش هم از او ارث برده بخشش را            اگر به راه خـدا شـیـرخـوار می‌بخـشد

نـمـی‌دهـم بـه دو عـالـم غـلامـی او را            گرفـتم اینکه به من اخـتـیار می‌بخـشد

قـوّت بـال و پـرم، یا حـسن بن عـلی            با تـو شـدم محـتـرم، یا حسن بن علی

بـاز هم از جـانـِبت آمده یک یاکـریـم            پَـر زده دور و بـرم، یا حسن بن علی

خورده به کارم گـره، ذکر لـبانم شده            مثـل پـدر مـادرم، یا حـسـن بن عـلی

رزقِ سجـودِ مرا بیشـتر از پیـش کن            از هـمه سـائل تـرم، یا حـسن بن علی

کاش به روی سرم دست تو را حس کنم            در نـفـسِ آخـرم، یـا حـسـن بن عـلـی

زمزمۀ برزَخم یا علی موسی الرضا            زمـزمـۀ محـشـرم، یا حـسن بن عـلی

تا بپذیـرد مرا محضِ غلامی؛ حسین            نـام تو را می‌بـرم، یا حـسن بن عـلی

این بـدِ بی‌آبـرو کـنـج خـیـالات خـود            ساخت برایت حـرم، یا حسن بن علی

حک شده روی نگین شرف الشّمسِ من            حضرتِ صاحب کرم، یا حسن بن علی

یا حسن ای که تو را منصب لطف و کرم است            قطره در کوی نکوی تو برابر به یم است

تا که هـستم همه دم سائل کوی تو، مرا            ز غم برزخ و از ماتم دوزخ چه غم است

تو کـریمی و هـمه عـالم هـستی همه دم            ز سر خوان تو محتاج عطا و کرم است

هـمه از غـربت تو گـفـته و گـویند ولی            هرچه از غربت تو گفته و گویند کم است

بی‌حرم خواندن تو در همه احوال خطاست            زان که عالم همه جا بهر تو مولا حرم است

گر که عباس علی گشته علـمدار حسین            در سپاه تو حسین است که صاحب علم است

کعبه یک سنگ نشان است، تویی مقصد آن            کعبه از یمن وجود تو چنین محترم است

بی‌تو و نام تو باطل همه دم هر نفس است            با وجود تو دوصد نور دم و بازدم است

تو عـلـمدار عـلی هـستی و آقـای حسین            تو کـریـمی و امـیری و دلارای حـسین

تا شود راضی ز اعـمالم خدا گفتم حسن            مادرش بر سیـنه زد! آرام تا گفـتم حسن

خود گرسنه ماند و سگ را با غذایش سیر کرد            هرکسی گفت از کرم گفت از سخا گفتم حسن

یا کـریم و یـا رب وقـت‌ کـمـیل من شـده            من هم از سوز جگر وقت دعا گفتم‌ حسن

نا امید کوچه‌ها کی ناامـیدم کرده است؟!            زود حل شد مشکل من‌ هرکجا گفتم حسن

نام او را می‌بـری زهـرا تفـضّل می‌کـند            تا بگـیرد فـاطـمه دست مرا گـفـتم حسن

در شلـوغی حرم نـاله زدم ای بی‌حـرم!            هرزمان رفتم‌ به پابوس رضا گفتم حسن

کـربلائیـها همه ذکر حسین گـفـتند و من            با حسین بن عـلی در کـربلا گـفتم‌ حسن

فکر‌ کردم در بقیعم گوشه‌ای کز کردم و            بی‌صدا مرثیه خواندم بی‌صدا گفتم‌ حسن

کوچه‌های تنگ یکروزه حسن را پیر کرد            رد شدم‌ با گریه از این کوچه‌ها گفتم حسن

با ذكـر یـا كـریـم هـمـۀ یـاكـریـم‌هـا            خوانـدند با تو یا علی و یا عـظیم‌ها

تا بـوده‌ام هـمیـشه فـقـیـر تو بـوده‌ام            باشـد حـكـایت من و تـو از قـدیـم‌ها

بـایـد تــمـام مـردم دنـیـا گـدا شـونـد            وقـتـی تـویـی كـریـم‌تـرینِ كـریـم‌هـا

هم سرخـوش‌اند از کـلماتت فـقـیه‌ها            هم جرعه‌نوش بادهٔ فـضلت حكـیم‌ها

هـم زنـده‌اند از دم گـرمت مسـیح‌ها            هـم در تـكـلـم‌انـد به لطـفـت كـلـیم‌ها

ای حاء و سین و نون شما ریشهٔ حسین            ای مقـصـد خـدا ز الـف لام مـیـم‌ها

حـتی نـوادگان حـسن هم حسـینی‌اند            كـرب‌و‌بلاست مـرقد عـبدالعـظـیم‌ها

ما عـاشـقـان قـاسم و عـبـداللَه تـوأیم            بر مـا نـگـاه كـن پـدر این یـتـیـم‌هـا

من در بقیع حاجت خود را گرفته‌ام            آن گـوشه کز نگـاه تو دارد شمیم‌ها

تا که بر روی لبم ذکر حسن جان دارم            از هـمین نامِ مبارک به دلـم جـان دارم

او ز دسـتـانِ کـریـمـانه عـطـا فـرمـوده            هرچه دارم همه از لطفِ کریمان دارم

من دخیلم به همین سفره، چرا که از آن            تا دمِ مـرگ ز احـسانِ حـسن نـان دارم

پیشه‌ام شغـلِ گـدایی ست در این میخانه            خـادمـم، خـادمیِ خـیـلِ غـلامـان دا رم

«یا مـعّـز الـفـقـرا» ذکـرِ لـبـانم هر دم            شکـر گـویـم رده‌ای بـین فـقـیـران دارم

خـشکـم و مـثـلِ کـویـری بـرهـوتـم امّا            از عـنـایـاتِ نـگــارم تـبِ بــاران دارم

حـرمِ خـاکیِ او قـلـبِ مـرا ویـران کرد            عـلت اینست دلی بی‌سر و سامـان دارم

چون کریم است به زوّارِ حسین خشنود است            زان سبب مـیل به سالارِ شهـیدان دارم